Mijn debuut op de Halve Marathon

Op 29 april had ik bij de trainer aangegeven dat het mijn doel was om dit jaar voor het eerst een halve marathon te lopen, met een gemiddelde tijd van 10 km/u. Na maanden van voorbereiding was het Zondag 15 Oktober eindelijk zo ver .... om 13:20 stond ik op een mooie nazomerse dag aan de start van de Halve Marathon van de 44e TCS Amsterdam Marathon!

Door Meike Hoogland

Een Halve Marathon in 02:06:00 zou voor mij een behoorlijke uitdaging worden. Ik had twee keer eerder de Dam tot Damloop gelopen, maar ik was nooit sneller dan 1u36min geweest.  Daarnaast had ik vorig jaar een lastige blessure opgelopen, waardoor ik eigenlijk in april al blij was dat ik weer pijnvrij kon lopen.  Maar toch, een halve marathon, dat leek me wel wat.

Het lukte me dit seizoen om elke dinsdag, en ook bijna elke bostraining op donderdag mee te doen. En ik merkte rond Juni dat ik steeds wat sneller ging lopen.
Na een goeie 10 km tijdens de polderloop in 00:53  en een snelle dam tot dam loop in 01:27 begon ik toch stiekem te hopen dat ik de halve marathon misschien wel onder de 2 uur kon lopen! Dat bleek echter vandaag toch echt te ambitieus. Het was prachtig weer, maar door was ook wel direct zwaarder.

Ik was best zenuwachtig bij de start - en eerlijkheid gebied te zeggen begon ik een paar dagen voor de start al overal spierpijn te krijgen 😊. De eerste kilometer was de doorgang vrij smal en omdat er niet veel discipline was onder de langzame lopers, was het veel remmen en weer optrekken.

Eénmaal over de Amstel werden de paden breder en kon ik lekker lopen en mijn tempo opzoeken. De eerste 5Km gingen in 26 minuten. Gevolgd door de 10Km in 53 minuten. Dat ging best lekker! De AKU post op 11 km was leuk en kwam ook mooi op tijd. Want ik begon de impact van de warmte wel al te voelen. Tot 15km ging het nog goed; een mooie 01:23.

Helaas kwam ik toen ik in de problemen ... de Torontobrug bij De Amstel  met uitzicht op Waterlooplein bleek mijn Waterloo. Helemaal stuk ging ik daar. Er leek geen einde aan die helling te komen.Opgeven is echter geen optie en ik heb toch voortgeploeterd.

In het Vondelpark voelde ik dat de energie echt wegvloeide en ik twijfelde of ik toch niet moest proberen nog één keer gas te geven. Net op dat moment liep ik echter langs een loper die neer was gevallen en geholpen werd door het Rode Kruis. Een paar honderd meter verder was er weer iemand onwel en werd ook geholpen door de organisatie. Toen besloot ik geen risico te nemen en niet te versnellen. 

Na een eindeloze Amstelveense Weg kon ik eindelijk het Olympisch Stadion indraaien en kwam ik op 02:04:08 over de finishstreep! Achteraf mooi, de doelstelling van April was gehaald. Dat had ik toen eerlijk gezegd echt niet gedacht. Maar diep van binnen baalde ik wel dat ik het tempo van de eerste helft niet vol heb kunnen houden. Mijn volgende uitdaging mag duidelijk zijn: een halve onder de 2 uur!!!!