Mijn 1e marathon, een geweldige ervaring!

‘Bucket list dingetje’

Een marathon lopen, ik liep al jaren mee in mijn hoofd. Ik geloof dat het plan er al sinds 2008 of 2009 ligt, een bucketlist dingetje. Het was initieel de reden om bij deze mooie club te gaan lopen. Kortom het moest er maar eens van komen. Vorig jaar lag het al in de planning, maar ja, toen bleek ik vlak daarvoor vader te gaan worden, je kan dat een slechte planning noemen. Begin dit jaar verzon een goede vriend de marathon van Berlijn te gaan lopen, ik wilde me ook niet laten kennen en bedacht mij dat de TCS Marathon van Amsterdam natuurlijk ook een optie was.  Kortom er waren nu geen redenen meer om het niet te doen, dus ‘just do it’.

Extra doelstelling

Dus toen konden we aan de slag. Ik liep voornamelijk 10 kilometers, dus ik wist wat mij te doen stond, de afstanden langzaam vergroten.  Toen ik eenmaal op een halve marathon zat heb ik René gevraagd of hij mij verder kon helpen met een marathonschema. Een gouden greep. Alle adviezen, tips en hulp zorgde ervoor dat het steeds lekkerder ging met lopen en ik steeds meer vertrouwen kreeg in een goede afloop. Opeens kwam ik erachter dat ik mijn doelstelling vergroot had, ik wilde eigenlijk mijn eerste marathon graag wel onder de 4 uur voltooien.

Maand van waarheid

September werd de maand van de waarheid. Veel kilometers maken en in overleg met René goed in de gaten houden hoe mijn lichaam hierop zou reageren. En door mijn partner werd opgemerkt dat het schema (ik citeer) ‘bijna heilig was’. Tweemaal een trainingsloop vanuit het Olympisch stadion naar het Amsterdamse bos om alvast in de sfeer te komen. Gezellig met Esther, Mandy en Margreet zodat je onderweg ook nog wat kunt praten, want 3 tot 3,5 uur lopen is wel lang …

Dag van de absolute waarheid

En toen was het ineens bijna 16 oktober, de dag van de absolute waarheid. Leuk al die trainingen, maar nu moet het toch echt gebeuren! Op de dinsdagavond nog even de laatste tips en tactiek van René tot mij nemen en dan zondag knallen. 

De omstandigheden leken meer dan top te zijn, droog en nog mooi weer ook, dus veel volk langs het parcours. Kortom niks leek een fantastische dag in de weg te staan. En het werd een meer dan fantastische dag. De gezonde spanning nog voor de start, de energie, de sfeer in het Olympisch stadion, in 1 woord impressive!

Toen mochten we gaan. Eerst tempo zoeken, want er waren heel veel hazen om mij heen, ik zat in een te snel startvak. Dat tempo zoeken lukte en ik kon het schema van onder de 4 uur goed vasthouden. Halverwege een pitstop doen en de hele familie was in rep en roer, zij volgden mij via de app en zagen dat ik onder het 4 uur schema dook. Tot aan pakweg 30 km, volledig op schema, niks aan de hand. Maar toen kwamen de onvermijdelijke lastige kilometers.

Op 32 km de waterpost van AKU, waar het goed hectisch was, maar het watertje deed me goed en het was leuk iedereen even kort te zien. Toen kwamen de mentale kilometers en de kilometers met pijn. Kortom, verstand op 0 en doorlopen! En tja, die laatste kilometer en vooral die laatste 500 meter, wat een wereldgevoel heb je dan zeg! De pijn voel je ineens niet meer, lachen dat is het enige wat je maar kan, geweldig! Een onbeschrijfelijk goed gevoel. Een beloning voor alle training!

En de onvermijdelijke vraag, doen we het nog een keer. Tja … het was geweldig, zeg nooit nooit, maar eerst maar even goed herstellen van deze mooie ervaring.